Bir bela...

Bizi ayrılan bir zaman... Kısacık bir ömür. Neden üzersin ki? Sevmeyi denemek kadar ucuz bir şey var mı hayatta? Üzülmeye harcanacak kadar uzun değil ki hayat. Dolu dizgin bir aşkın sonunda kısacık bir son cümle, "Hoşça kal..." Eee neden gidiyorsun ki be aptal, bırak hoşça kal işte hayatımda. Ama yok illa içindeki şeytanın hükmünün çıkaracaksın ortaya...

"Bir şans daha..." Neden? Tekrar üz diye mi? Azrail gelip çöktüğünde gırtlağına "bir şans daha" diyebilecek misin? "Ama hala yaşıyoruz..." deme, Aşk öldü, bitti...

Affetmek büyüklüktür, affetmek Allah'a mahsustur. Ben affetmem ki. Benim minicik kalbimi kırmanın bedeli bir özür mü? Affetmiyorum, beni üzen, kıran, inciten hiç kimseyi affetmiyorum. Eğer öyle bir hakkım varsa hakkımı da helal etmiyorum...

Sevmiştim bir zamanlar, saçların kırıldığında canım yanardı, yanıyor diye canın. Göz yaşlarını gördüğümde göğsüme bastırırdım, mübarek yüzünü. Teselli için değil göz yaşlarımı görme diye. Yastığım kılıfını çıkarmazdım, kokun var diye. İlk gün yazdığın notları atmazdım, öpülesi ellerin dokundu diye. Sana kötü bir şey diyemedim, diyemem de... Sen aşk değil sadece bir belasın... Neyse zaman ayırdığınız için teşekkürler ama siktir edin gitsin.

P.S: Ah sürtük ilham perileri, ah dertlerini bana anlatan gariban dostlar. Sizlerde siktir edin hayat fazla takılacak bir yer değil... Deve-Diken-Adam üçlü kombinasyonu.