Eskiden herkes kaybeden takımları tutarmış. İstanbul'u İngilizler işgal ettiğinde Fenerbahçe, Galatasaray, Beşiktaş ... Bu kulüplerden hangisi bir yabancı takımını yense halk sanki cephede bir savaş kazanmışcasına sevinirmiş. Bu üç büyük kulübün zaten kurulma gayesi budur.
Durum şu anda nedir? Holiganizm tamamen tavan yapmış durumda. Sözlü, fiziki sataşmalar... 90 yıl önce, sadece bir insan ömrü kadar zaman geçmiş 250 bin vatan evladınını kara toprağa gömen, ülkenin her yanını işgal eden toplulukları destekler bizim içimizden, bizim bayrağımızı zirveye taşımaya niyetli adamları biz yere sermeye çalışır olmuşuz. Real Madrid, Lazio, Chelsea, CSK Moskova vs. destekledin ne oldu? Hani ne oldu?
Taraftar grupları (Çarşı, Gençfenerliler, Ultraslan) nedense sadece ölümlerde bir araya gelip "Acınız acımız" deyip birlikte omuz omuza yürüyorlar. Neden ölürken? Neden yaşarken değil? Dünyada varken, yaşarken, daha hiçbir şey bitmemişken birbirimize omuz veremez miyiz?
Bizi bu duruma sokan nedir aslında onu merak ediyorum ben. Ne zaman ki aynı tribünde iki ayrı takım taraftarı birlikte maç izlerse, işte o zaman futbol güzelliktir diyebileceğiz ama konunun eğitimle bir ilgisi yok sadece azıcık bir sevgi gerekiyor. Sadece sevgi.
P.S*: Hayır yani abi, bide şöyle bir gerçek var. O kadar koruyup kolladığın futbolcuyu Bebek'te son model arabayla görünce ve senin o arabayı alabilme ihtimalinin 10 yıl çalışıp hiç o parayı yememek olduğunu düşündüğünde derin bir küfür ediyorsun ya. Ha işte o olmuyor. Ya Türkiye'nin menfaatlerini düşünen biri olacaksın ya da olmayacaksın. (arabadan anlama hemen yukarıda ki yazıdan mütevellit dedim bunu) Öptüm bay.
P.S**: Başlık, konu, içerik her şey kızgınlığım ve kırgınlığımın japon pipisi kadar dışa aktarımıdır. Söyliceklerim bu kadar. Ok, kib.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder